Εγώ δεν περιμένω το 5ο παιχνίδι

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Γράφω συνειδητά το κείμενο αυτό πριν το 5ο παιχνίδι του Άρη με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, γιατί ακόμη και αν ηττηθεί η ομάδα του Πρίφτη (εδώ που τα λένε είναι και το πιθανότερο βάσει λογικής) ήδη στα μάτια όλων έχει… ψηλώσει πολύ. Καλά, αν τύχει και προκριθεί, τότε θα επιβεβαιωθεί με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, ότι βρίσκεται από φέτος σε φάση εκτόξευσης προς τα υψηλοτέρα στρώματα στο μπασκετικό σύμπαν.

Και μόνο το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός αναγκάζεται μετά από χρόνια να πάει σε 5ο και τελευταίο παιχνίδι στους ημιτελικούς, να βογκήξει και να σπαταλήσει δυνάμεις που θα ήθελε να κρατήσει για τους τελικούς, δείχνει το μέγεθος της προόδου του Άρη.

Σε όλη αυτή τη σειρά, ο λαβωμένος με απουσίες βασικών του παικτών Άρης (απουσίες έχει και ο Παναθηναϊκός αλλά για άλλους λόγους) υπήρξε ανταγωνιστικός, κοίταξε στα μάτια, τον – με δεκαπλάσιο μπάτζετ- αντίπαλό του, σαν θα θέλει να δηλώσει περίτρανα ότι ο Άρης επέστρεψε. Είναι εδώ, έτοιμος σιγά-σιγά να διεκδικήσει μεγαλύτερο κομμάτι από την ελληνική μπασκετική πίτα.

Σίγουρα, γιατί δεν πρέπει να ονειροβατούμε, δεν έχει φτάσει ακόμη στο επίπεδο Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. Έχει βάλει όμως στέρεες βάσεις για να το πετύχει. Όποιος πραγματικά αγαπάει το μπάσκετ, τον ελληνικό αθλητισμό γενικότερα, απαλλαγμένος από τον τυφλό οπαδισμό, θέλει την αφύπνιση του κοιμώμενου επί χρόνια μπασκετικού γίγαντα της Θεσσαλονίκης. Θέλει το σπάσιμο στο δίπολο. Θέλει να βλέπει περισσότερα δυνατά και ανταγωνιστικά παιχνίδια στη σεζόν που θα αυξήσουν το ενδιαφέρον και θα καταστήσουν την Basket League, φιλέτο τώρα που το ποδόσφαιρο είναι βουτηγμένο στην ανυποληψία και την μπόχα της διαφθοράς.

Τίποτα από όλα αυτά δεν θα συνέβαινε ασφαλώς αν δεν υπήρχε η συναστρία δυο πραγμάτων στον Άρη. Πρώτα ο Πρίφτης και οι παίκτες του και φυσικά ο Λάσκαρης και η διοίκησή του. Ο έλληνας προπονητής με συγκεκριμένο πλάνο και φιλοσοφία, με εργατικότητα και ταπεινοφροσύνη έχει φτιάξει μια ομάδα που βγάζει υγεία εντός και εκτός παρκέ, φροντίζοντας να πάρει πράγματα ακόμη και από το αμούστακο μειράκιο, τον Φλιώνη όταν χρειάστηκε να τον επιστρατεύσει.

Η διοίκηση του Λάσκαρη από την άλλη, εξασφάλισε το βασικό, δηλαδή την οικονομική υγεία και κομίζοντας άλλα ήθη και έθιμα με όρεξη, πλάνο και σχέδιο εγγυάται, τουλάχιστον προς το παρόν, την βελτίωση και πρόοδο του Άρη σε όλα τα επίπεδα. Μόνο στα χέρια που δεν σήκωσαν τον Λάσκαρη οι φίλοι της ομάδας μετά το 4ο παιχνίδι. Δεν τον γνωρίζω ειλικρινά καθόλου σαν χαρακτήρα, ούτε τη σύζυγό του που βγάζει μια ωραία τρέλα, αλλά τέτοιες εκδηλώσεις του δείχνουν ότι όσα κάνει από την 1η του χρονιά ως ιδιοκτήτης της ΚΑΕ αναγνωρίζονται και τα χρήματα που βάζει πιάνουν τόπο. Ενδεχομένως να τον φτιάχνουν τόσο, ώστε την επόμενη χρονιά να βάλει και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη, δημιουργώντας μια ακόμη καλύτερη ομάδα. Πάντα όμως με μέτρο, σχέδιο, πλάνο και χωρίς πολλά λόγια.

Η προσδοκία που δημιουργεί η φετινή χρονιά δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να οδηγήσει σε επικίνδυνες υπερβολές.